Ελλάδα: Ομηρος οικονομικών δολοφόνων. Του Στ. Κούλογλου

Οι τελευταίες ειδήσεις από την πρώτη χώρα προτεκτοράτο της Ευρωπαϊκής Ενωσης ήταν αναμενόμενες. Ενώ η Ελλάδα ετοιμάζεται να βγει στην γύρα για νέο δάνειο, ένας από τους οίκους αξιολόγησης, τους νέους αφέντες του πλανήτη, υποβάθμισε προχθές τέσσερις ελληνικές τράπεζες. Μόλις χθες, δύο ακόμη οίκοι "αξιολόγησης" έσπρωξαν την χώρα ακόμη πιο βαθιά μέσα στο τάφο: ο οίκος Standard & Poor's ανακοίνωσε ότι ενδέχεται να υποβαθμίσει την αξιολόγηση της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας ενώ ειδικός του οίκου Moody's συμπλήρωσε ότι « μια νέα υποβάθμιση .. είναι πιθανή εντός ενός μήνα».


Οι κινήσεις των τριών οίκων εκτόξευσαν τα επιτόκια με τα οποία θα πρέπει να δανεισθεί η Ελλάδα. Ολα πλέον κρέμονται σε μια κλωστή και εξαρτώνται από ένα νεύμα ή μια δήλωση των απεσταλμένων της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου κλπ. που ήταν αυτές τις μέρες στην Αθήνα για να ελέγξουν την ελληνική οικονομία. Αυτό το "μικτό κλιμάκιο" ζήτησε από την κυβέρνηση νέο πακέτο πρόσθετων μέτρων ύψους 3,5 δισ. ευρώ που σημαίνει ακόμη μεγαλύτερες περικοπές στην υγεία, την εκπαίδευση και τους μισθούς. Όμως η Ελλάδα δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά: είναι πλέον όμηρος των οικονομικών δολοφόνων.

Στο βιβλίο του Εξομολόγηση ενός οικονομικού δολοφόνου, ο Τζoν Πέρκινς περιγράφει «από τα μέσα» τον μηχανισμό πολιτικής και υποδούλωσης φτωχών χωρών από τις ΗΠΑ. Ο Πέρκινς δούλευε τη δεκαετία του '70 για λογαριασμό μιας εταιρείας μελετών, η οποία συνεργαζόταν με την κυβέρνηση της Ουάσινγκτον, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Παγκόσμια Τράπεζα, που υποτίθεται ότι είχε σκοπό της να βοηθήσει την ανάπτυξη των χωρών του Τρίτου Κόσμου.

Το μεγάλο όπλο των οικονομικών δολοφόνων ήταν το εξωτερικό χρέος. Ο Πέρκινς και οι συνάδελφοί του πήγαιναν σε μια χώρα-στόχο, συναντούσαν τον Πρόεδρο της και του πρότειναν μεγάλα έργα για τον εκσυγχρονισμό της. Οι ιθαγενείς δεν έπρεπε να ανησυχούν για το γεγονός ότι δεν είχαν χρήματα για την εκτέλεση των έργων: η Παγκόσμια Τράπεζα ήταν έτοιμη να τους χορηγήσει πλουσιοπάροχα δάνεια, αν και γνώριζε πολύ καλά ότι δεν μπορούσαν να αποπληρωθούν. Σε λίγα χρόνια, τα δάνεια αυτά είχαν καταστήσει τη χώρα όμηρο των διεθνών οικονομικών κύκλων και της αμερικανικής κυβέρνησης.

Η τελευταία είχε πλέον στο χέρι την υπερχρεωμένη χώρα, υποχρεώνοντάς την να ακολουθεί πιστά την εξωτερική της πολιτική. Από την πλευρά τους, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Παγκόσμια Τράπεζα επέβαλλαν αυστηρότατα μέτρα λιτότητας, που προκαλούσαν ύφεση και μεγαλύτερη φτώχεια, ενώ συνοδεύονταν από μέτρα περιορισμού του δημόσιου τομέα και εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις. Λίγο πριν την πλήρη κοινωνική και οικονομική κατάρρευση, οι μεγάλες διεθνείς εταιρείες αγόραζαν μπιτ παρά τις δημόσιες επιχειρήσεις. Κάπως έτσι στη Βολιβία ιδιωτικοποιήθηκε ακόμη και το νερό της βροχής.

Τα χρόνια έχουν περάσει, αλλά μόνο οι τεχνικές έχουν αλλάξει. Το εξωτερικό χρέος παραμένει το βασικό όπλο εκβιασμού. Η πρόοδος των επικοινωνιών και η πλήρης επικράτηση σε παγκόσμιο επίπεδο της ασυδοσίας των αγορών έχουν φέρει στο προσκήνιο και άλλους παίκτες, όπως π.χ. η Goldman Sachs.

Η συγκεκριμένη τράπεζα και οι όμοιές της, μαζί με τους διάφορους οίκους που με ύφος αυθεντίας αξιολογούν εθνικές οικονομίες, έχουν μεγάλες ευθύνες για το ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Παρ' όλα αυτά, εξακολουθεί να διαμορφώνει τις διεθνείς οικονομικές εξελίξεις και, όπως παλιότερα η Παγκόσμια Τράπεζα και οι οικονομικοί δολοφόνοι, να επισκέπτεται τους ηγέτες των ευάλωτων χωρών.Σύμφωνα με τους «New York Times», μια αποστολή της Goldman Sachs, με επικεφαλής το νούμερο δύο της τράπεζας Gary Cohn, έφθασε στην Αθήνα τον Νοέμβριο του 2009. Η Goldman Sachs, έγραψε η γαλλική «Liberation», «αισθανόταν περίπου σαν στο σπίτι της», ενώ ο Gary Cohn είχε συναντήσει τουλάχιστον δύο φορές τον Έλληνα πρωθυπουργό. H τράπεζα προσφέρθηκε να βοηθήσει για την ελάφρυνση του ελληνικού ελλείμματος, που μόλις είχε ανακοινωθεί ότι πλησίαζε το 13%.

Αυτό δεν εμπόδισε την ίδια τράπεζα να αφήσει να διαρρεύσει τον Ιανουάριο, μέσω των «Financial Times», ότι η Κίνα αρνήθηκε να αγοράσει 25 δισ. ευρώ του ελληνικού δανείου, όπως είχε προτείνει στο Πεκίνο η Goldman Sachs. Η είδηση ήταν αστεία, καθώς κανένα κράτος δεν αγοράζει 25 δισ. ευρώ χρέους μεμιάς, αλλά προκάλεσε διεθνώς την εντύπωση ότι η ελληνική οικονομία καταρρέει. Συγχρόνως, και παρότι δεν είχε σταματήσει να συμβουλεύει την ελληνική κυβέρνηση, η τράπεζα συνιστούσε στους πελάτες της να αγοράσουν ομόλογα που προεξοφλούσαν ότι υπάρχει κίνδυνος με την Ελλάδα.

Έτσι κάπως η Ελλάδα βρέθηκε στα γόνατα από το μεγάλο κερδοσκοπικό παιχνίδι, αναγκασμένη να δανείζεται με δυσθεώρητα επιτόκια. Ύστερα, τη σκυτάλη πήρε η κυρία Μέρκελ και οι σύμμαχοί της στις Βρυξέλλες, που με ποταπό ύφος απαίτησαν από την ελληνική κυβέρνηση να πάρει σκληρά μέτρα, υπό τις τεχνικές οδηγίες του πάντα επίκαιρου Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Ο Έλληνας πρωθυπουργός γύρισε σαν βρεγμένη γάτα στην Αθήνα, παραδεχόμενος ότι ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας είχε εκχωρηθεί.

Στους αντίποδες των προεκλογικών του υποσχέσεων, το ΠΑΣΟΚ ανακοίνωσε μια σειρά σκληρά μέτρα που θα μαραζώσουν ό,τι έχει μείνει από την ελληνική οικονομία. Θα ακολουθήσουν και άλλα. Ύστερα, η Ευρώπη θα κοιτάξει να βοηθήσει τη δεινοπαθούσα χώρα με κάποιο έκτακτο πρόγραμμα, στο πλαίσιο του οποίου γερμανικά και ευρωπαϊκά κεφάλαια θα αγοράσουν φθηνά μεγάλες ελληνικές επιχειρήσεις, που το πρόγραμμα έκτακτης βοήθειας θα έχει επιβάλλει να ιδιωτικοποιηθούν.