Κείμενο πολίτη που μοιράστηκε σε συγκέντρωση και πορεία που έγινε στις 6 Μαΐου στα Γιάννενα, με συμμετοχή εργατικών σωματείων, ΕΛΜΕ, φοιτητικών συλλόγων κλπ. Βάζει τα πράγματα στη θέση τους σε σχέση με το πώς ενεργούν οι εξεγερμένοι και η εξουσία.
Όσοι από εμάς έχουν πέσει στη μαυρίλα της συλλογικής ευθύνης, ας το διαβάσουν.
Περί Εξουσίας και Αντιεξουσίας, Εξέγερσης και Λογικής
Για να τελειώνουμε με τη συστηματική διαστρέβλωση κάποιων εννοιών και με τις παγίδες που αυτή κρύβει, στις οποίες πέφτει ένα μέρος της κοινωνίας και όσων αντιστέκονται.
Η εξουσία αναγνωρίζει ως “γενικό συμφέρον” το δικό της συμφέρον. Ο,τι αντίκειται στο γενικό συμφέρον είναι παραλογισμός και παραφροσύνη και αντίστροφα, ο παραλογισμός και η παραφροσύνη βλάπτουν το γενικό συμφέρον. Επομένως, η εξουσία θεωρεί την εξέγερση ως μια πράξη παραφροσύνης: αφού αντίκειται στα συμφέροντα των εξουσιαστών, άρα, κατά το δικό τους τρόπο θεώρησης, στο γενικό συμφέρον, συνεπάγεται ότι είναι κάτι το παράλογο, καθαρή παραφροσύνη. Και αντίστροφα: ο,τι είναι παραφροσύνη είναι απειλή για την καθεστηκυία τάξη και το γενικό συμφέρον και, εν δυνάμει τουλάχιστον, εξέγερση.
Άρα, κατά την εξουσιαστική λογική, όσο πιο πολύ εξεγείρονται οι άνθρωποι τόσο πιο παράφρονες γίνονται, τόσο πιο πολύ παραλογίζονται και προβαίνουν στις ανάλογες πράξεις, πράξεις τυφλής βίας, αναίτιων καταστροφών, πράξεις που μπορεί να έχουν ως θύματα ανυποψίαστους αθώους.
Η λογική της αντιεξουσίας δε μπορεί παρά να είναι διαμετρικά αντίθετη: σε μια διαιρεμένη κοινωνία δεν υπάρχει γενικό συμφέρον παρά μόνο στη σφαίρα της φαντασίας. Κάθε μέρος της κοινωνίας, είτε εξουσιαστές είτε υφιστάμενοι την εξουσία, δρα λογικά όσον αφορά τα δικά του συμφέροντα. Όταν αποτυγχάνει να δράσει λογικά, δρα ενάντια στα ίδια τα συμφέροντά του. Συνεπώς οι εξουσιαστές δρουν λογικά για να προασπίσουν τα προνόμιά τους και αυτοί που υφίστανται την εξουσία των πρώτων δρουν εξίσου λογικά για να τους αντισταθούν και να χειραφετηθούν, διαφορετικά πέφτουν ακόμη πιο πολύ θύματα αυτών.
Για παράδειγμα, οι εξεγερμένοι και δη, οι συνειδητοί αντιεξουσιαστές, δε θα προβούν σε πράξεις που θα υποσκάψουν το ίδιο το κίνημά τους, που θα εμποδίσουν και άλλους καταπιεσμένους και εκμεταλλευμένους να ενωθούν μαζί τους. Αν και όταν ασκήσουν βία, αυτή δε θα είναι ούτε τυφλή ούτε άσκοπη αλλά θα έχει συγκεκριμένους λόγους και αιτίες και θα κατευθύνεται σε συγκεκριμένους στόχους, τέτοιους που η άσκηση αυτής της εξεγερτικής βίας να εκφράζει το κοινό αίσθημα όσο το δυνατόν περισσότερων καταπιεσμένων και να απειλεί τους εξουσιαστές και τα όργανά τους – όχι τους εξουσιαζόμενους. Με λίγα λόγια, οι εξεγερμένοι δρουν λογικά.
Η εξουσία διαχέει και επιβάλλει ποικιλότροπα την αντίληψή της για το γενικό συμφέρον. Οι άνθρωποι από μικρά παιδιά γαλουχούνται με αυτή την αντίληψη και πολλοί την αποδέχονται, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό. Γι' αυτό οι εξεγέρσεις στα πρώτα τους βήματα μπορεί να κινούνται αδέξια και σπασμωδικά, όχι εντελώς λογικά – αλλά η ίδια η Ανάγκη που κανείς δε μπορεί να προσποιείται ότι την αγνοεί, θα έρθει να δείξει με τον πιο καθαρό και αδιαμφισβήτητο τρόπο ποιοι πρέπει και ποιοι δεν πρέπει, ποιοι συμφέρει και ποιοι δε συμφέρει να είναι οι στόχοι των εξεγερμένων. Καθώς η εξέγερση εξαπλώνεται, γίνεται όλο και πιο λογική, δρα με σχέδιο, οργανώνεται και διαμορφώνει ένα πρόγραμμα αλλαγών της κρατούσας κατάστασης. Αν δεν το καταφέρει αυτό, τότε σβήνει.
Η εξουσία, μπροστά σε μια κατάσταση πραγματικής, αναπτυσσόμενης και εξαπλούμενης εξέγερσης, αντιμετωπίζει υπαρξιακό πρόβλημα: η εξέγερση, σύμφωνα με την εξουσιαστική θεώρηση, πρέπει να είναι χαοτική και παράλογη, οι εξεγερμένοι θα πρέπει να είναι παράφρονες και τελικά να αποδυθούν σε ένα πόλεμο όλων εναντίον όλων. Τα γεγονότα διαψεύδουν αυτή τη θεώρηση: οι εξεγερμένοι ενώνονται και ο πόλεμος όλων εναντίον όλων που ήταν πραγματικά μέχρι τότε η καθημερινότητα των καταπιεσμένων με τον ατομικισμό ως τρόπο ζωής, παραχωρεί τη θέση του στον πόλεμο όλων των καταπιεσμένων εναντίον όλων των καταπιεστών και ταυτόχρονα στην ανακάλυψη εκ νέου του νοήματος και της αξίας της κοινότητας. Ο εκμηδενισμός της επιρροής των εξουσιαστικών αντιλήψεων στην κοινωνία προοιωνίζει τον εκμηδενισμό της ίδιας της εξουσίας, την κατάργηση του συστήματος των ταξικών προνομίων και όλων των μηχανισμών αναπαραγωγής του, την αντικατάστασή του από την αληθινή κοινότητα.
Σε μια τέτοια κατάσταση, όταν η καταστολή ρίχνει λάδι στη φωτιά αντί να τη σβήσει, η εξουσία μόνο μία διέξοδο έχει για να σταθεροποιήσει τη θέση της: να εντείνει τις προσπάθειές της για να ισχυροποιηθεί και πάλι η επιρροή των ιδεών της στην κοινωνία, δηλαδή να πείσει την κοινωνία ότι εξέγερση = παραλογισμός και παραφροσύνη και ότι η λογική είναι το αντίθετο της εξέγερσης. Αλλά πώς να το κάνει όταν η κατάσταση ξεφεύγει από τον έλεγχο, όταν όλο και περισσότερα μέλη της κοινωνίας λογικεύονται και ξεσηκώνονται; Ο μόνος τρόπος είναι να προλάβει τις εξελίξεις σκηνοθετώντας η ίδια το επόμενο στάδιο της εξέγερσης για να την ελέγξει και υπονομεύσει από μέσα. Και αυτή η σκηνοθεσία δε μπορεί παρά να είναι σύμφωνη με τη δική της, εξουσιαστική αντίληψη.
Αυτό θα γίνει με το να ενθαρρύνει ποικιλότροπα, να υποθάλψει, και όταν δυσκολεύουν τα πράγματα, ακόμη και να σχεδιάσει και εκτελέσει μέσω μυστικών οργάνων της και κατευθυνόμενων εν αγνοία τους ανόητων, πράξεις και ενέργειες που χαρακτηρίζονται από παραφροσύνη και παραλογισμό. Στη συνέχεια, αυτές τις πράξεις θα τις υπερπροβάλλει στα μέσα μαζικής σύγχυσης, ως δήθεν οργανικό κομμάτι του κινήματος, ως “κλιμάκωση της εξέγερσης”, επισκιάζοντας την αληθινή εξέγερση που εξελίσσεται. Σκοπός είναι να πείσει τους καταπιεσμένους ότι αν δεν ήταν τα πρώτα στάδια του αγώνα παράλογα, η συνέχισή του όμως είναι, ότι αν δεν έχουν γίνει ακόμη παράφρονες, οπωσδήποτε θα γίνουν στη συνέχεια. Αν δε μπορεί να πείσει ότι η εξέγερση γενικά ισοδυναμεί με παραφροσύνη, ελπίζει τουλάχιστον να “αποδείξει” ότι καταλήγει αναγκαστικά σε αυτή.
Το σχέδιο πετυχαίνει όταν κάποιοι αποδέχονται το ρόλο του παράφρονα εξεγερμένου για να γίνουν, εν αγνοία τους, οι επόμενοι ανόητοι που θα χρησιμοποιηθούν σε ανάλογες περιπτώσεις στο μέλλον, κάποιοι άλλοι, υπαναχωρούν και συμβιβάζονται με μια μετριασμένη αγωνιστική εθιμοτυπία που μπορεί να γίνει ανεκτή και μάλιστα να προσφέρει άλλοθι δημοκρατικότητας και τέλος, οι περισσότεροι απλά απογοητεύονται ή φοβούνται και γυρίζουν σπίτια τους. Αλλά όχι για πολύ. Η Ανάγκη καθιστά φανερό τον παραλογισμό της απόσυρσης. Οι δρόμοι αργά ή γρήγορα ξαναγεμίζουν. Κάθε νέα κορύφωση του αγώνα ξεσκεπάζει το εξουσιαστικό ψέμμα: οι άνθρωποι μπορούν να παλέψουν για να αποτινάξουν τα δεσμά της κυριαρχίας και εκμετάλλευσης και να ζήσουν μαζί χωρίς να τρελλαθούν. Άρα, τα δείγματα παραφροσύνης που συνοδεύουν ή ακολουθούν τις εξεγέρσεις, δεν είναι όπως τα παρουσιάζουν, δεν είναι αυτό που φαίνονται, είναι κάτι το ξένο προς τον αγώνα.
Λογική εναντίον παραλογισμού, ενότητα και αλληλεγγύη των καταπιεσμένων και εκμεταλλευμένων εναντίον κομπάζουσας σεχταριστικής ανοησίας, παραφροσύνης, (κ)αφροσύνης και αλληλο-εξόντωσης – να το κριτήριο για να διακρίνουμε όσα μυρίζουν άρωμα εξέγερσης και αντιεξουσίας από όλα εκείνα που βρωμάνε εξουσία, κρατισμό ή ακόμη και προβοκάτσια.
•Οι τρεις νεκροί υπάλληλοι της Μαρφίν είναι (ήταν) δικοί μας, άνθρωποι του κόσμου της εργασίας και το παιδί της εγκύου που δεν έζησε αυτό τον άθλιο κόσμο, ένα δικό μας παιδί.
•Αυτοί που έκαψαν το υποκατάστημα της Μαρφίν είναι ή προβοκάτορες ή αξιοθρήνητοι ηλίθιοι που νομίζουν ότι κάνουν επανάσταση ενώ κάνουν αντεπανάσταση. Ο,τι και να είναι όμως, ανοίγουν το δρόμο σε ένα νέο φασισμό (και μάλιστα, με κοινωνική αποδοχή), δηλαδή στο να γίνει το σημερινό σύστημα φανερά αυτό που είναι ήδη ουσιαστικά.
•Ο Βγενόπουλος, αυτό το κυνικό παχύδερμο που φαίνεται σε βίντεο στο διαδίκτυο να προσέρχεται χαμογελαστός (!) εκεί όπου βρήκαν τραγικό θάνατο οι υπάλληλοί του (ενώ ο ίδιος είναι ακόμη ολοζώντανος για να συνεχίζει να πλουτίζει σε βάρος όλων μας), βαρύνεται τουλάχιστον με εγκληματική αμέλεια αφού το υποκατάστημα που υποχρέωσε να λειτουργεί τέτοια μέρα σε τέτοιο σημείο, στερούνταν στοιχειωδών μέσων πυρασφάλειας και πυρόσβεσης.
•Η κτηνώδης καταστολή της χθεσινής, απειλητικά (για την εξουσία) μαζικής και μαχητικής κινητοποίησης στην Αθήνα και αλλού από μια αστυνομία με εξοπλισμό που θα ζήλευε η χούντα, το ξύλο, τα αέρια, οι τραυματισμοί και συλλήψεις, επιχειρήθηκε να περάσουν σε δεύτερη μοίρα από διάφορους επαγγελματίες της παραπληροφόρησης που διέκοψαν την απεργία ελπίζοντας, μάταια, να καλύψουν με τη φλυαρία τους αυτό που κατάλαβαν στο πετσί τους χιλιάδες διαδηλωτές: ότι σε μια ταξική κοινωνία δεν υπάρχει ένα γενικό συμφέρον αλλά, τελική ανάλυση, δύο αντίθετα συμφέροντα. Και ή το ένα θα υπερισχύσει ή το άλλο.
Ιωάννινα, 6 Μαΐου 2010
Ένας συμπολίτης σας και τίποτε άλλο
Περί Εξουσίας και Αντιεξουσίας, Εξέγερσης και Λογικής
Για να τελειώνουμε με τη συστηματική διαστρέβλωση κάποιων εννοιών και με τις παγίδες που αυτή κρύβει, στις οποίες πέφτει ένα μέρος της κοινωνίας και όσων αντιστέκονται.
Η εξουσία αναγνωρίζει ως “γενικό συμφέρον” το δικό της συμφέρον. Ο,τι αντίκειται στο γενικό συμφέρον είναι παραλογισμός και παραφροσύνη και αντίστροφα, ο παραλογισμός και η παραφροσύνη βλάπτουν το γενικό συμφέρον. Επομένως, η εξουσία θεωρεί την εξέγερση ως μια πράξη παραφροσύνης: αφού αντίκειται στα συμφέροντα των εξουσιαστών, άρα, κατά το δικό τους τρόπο θεώρησης, στο γενικό συμφέρον, συνεπάγεται ότι είναι κάτι το παράλογο, καθαρή παραφροσύνη. Και αντίστροφα: ο,τι είναι παραφροσύνη είναι απειλή για την καθεστηκυία τάξη και το γενικό συμφέρον και, εν δυνάμει τουλάχιστον, εξέγερση.
Άρα, κατά την εξουσιαστική λογική, όσο πιο πολύ εξεγείρονται οι άνθρωποι τόσο πιο παράφρονες γίνονται, τόσο πιο πολύ παραλογίζονται και προβαίνουν στις ανάλογες πράξεις, πράξεις τυφλής βίας, αναίτιων καταστροφών, πράξεις που μπορεί να έχουν ως θύματα ανυποψίαστους αθώους.
Η λογική της αντιεξουσίας δε μπορεί παρά να είναι διαμετρικά αντίθετη: σε μια διαιρεμένη κοινωνία δεν υπάρχει γενικό συμφέρον παρά μόνο στη σφαίρα της φαντασίας. Κάθε μέρος της κοινωνίας, είτε εξουσιαστές είτε υφιστάμενοι την εξουσία, δρα λογικά όσον αφορά τα δικά του συμφέροντα. Όταν αποτυγχάνει να δράσει λογικά, δρα ενάντια στα ίδια τα συμφέροντά του. Συνεπώς οι εξουσιαστές δρουν λογικά για να προασπίσουν τα προνόμιά τους και αυτοί που υφίστανται την εξουσία των πρώτων δρουν εξίσου λογικά για να τους αντισταθούν και να χειραφετηθούν, διαφορετικά πέφτουν ακόμη πιο πολύ θύματα αυτών.
Για παράδειγμα, οι εξεγερμένοι και δη, οι συνειδητοί αντιεξουσιαστές, δε θα προβούν σε πράξεις που θα υποσκάψουν το ίδιο το κίνημά τους, που θα εμποδίσουν και άλλους καταπιεσμένους και εκμεταλλευμένους να ενωθούν μαζί τους. Αν και όταν ασκήσουν βία, αυτή δε θα είναι ούτε τυφλή ούτε άσκοπη αλλά θα έχει συγκεκριμένους λόγους και αιτίες και θα κατευθύνεται σε συγκεκριμένους στόχους, τέτοιους που η άσκηση αυτής της εξεγερτικής βίας να εκφράζει το κοινό αίσθημα όσο το δυνατόν περισσότερων καταπιεσμένων και να απειλεί τους εξουσιαστές και τα όργανά τους – όχι τους εξουσιαζόμενους. Με λίγα λόγια, οι εξεγερμένοι δρουν λογικά.
Η εξουσία διαχέει και επιβάλλει ποικιλότροπα την αντίληψή της για το γενικό συμφέρον. Οι άνθρωποι από μικρά παιδιά γαλουχούνται με αυτή την αντίληψη και πολλοί την αποδέχονται, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό. Γι' αυτό οι εξεγέρσεις στα πρώτα τους βήματα μπορεί να κινούνται αδέξια και σπασμωδικά, όχι εντελώς λογικά – αλλά η ίδια η Ανάγκη που κανείς δε μπορεί να προσποιείται ότι την αγνοεί, θα έρθει να δείξει με τον πιο καθαρό και αδιαμφισβήτητο τρόπο ποιοι πρέπει και ποιοι δεν πρέπει, ποιοι συμφέρει και ποιοι δε συμφέρει να είναι οι στόχοι των εξεγερμένων. Καθώς η εξέγερση εξαπλώνεται, γίνεται όλο και πιο λογική, δρα με σχέδιο, οργανώνεται και διαμορφώνει ένα πρόγραμμα αλλαγών της κρατούσας κατάστασης. Αν δεν το καταφέρει αυτό, τότε σβήνει.
Η εξουσία, μπροστά σε μια κατάσταση πραγματικής, αναπτυσσόμενης και εξαπλούμενης εξέγερσης, αντιμετωπίζει υπαρξιακό πρόβλημα: η εξέγερση, σύμφωνα με την εξουσιαστική θεώρηση, πρέπει να είναι χαοτική και παράλογη, οι εξεγερμένοι θα πρέπει να είναι παράφρονες και τελικά να αποδυθούν σε ένα πόλεμο όλων εναντίον όλων. Τα γεγονότα διαψεύδουν αυτή τη θεώρηση: οι εξεγερμένοι ενώνονται και ο πόλεμος όλων εναντίον όλων που ήταν πραγματικά μέχρι τότε η καθημερινότητα των καταπιεσμένων με τον ατομικισμό ως τρόπο ζωής, παραχωρεί τη θέση του στον πόλεμο όλων των καταπιεσμένων εναντίον όλων των καταπιεστών και ταυτόχρονα στην ανακάλυψη εκ νέου του νοήματος και της αξίας της κοινότητας. Ο εκμηδενισμός της επιρροής των εξουσιαστικών αντιλήψεων στην κοινωνία προοιωνίζει τον εκμηδενισμό της ίδιας της εξουσίας, την κατάργηση του συστήματος των ταξικών προνομίων και όλων των μηχανισμών αναπαραγωγής του, την αντικατάστασή του από την αληθινή κοινότητα.
Σε μια τέτοια κατάσταση, όταν η καταστολή ρίχνει λάδι στη φωτιά αντί να τη σβήσει, η εξουσία μόνο μία διέξοδο έχει για να σταθεροποιήσει τη θέση της: να εντείνει τις προσπάθειές της για να ισχυροποιηθεί και πάλι η επιρροή των ιδεών της στην κοινωνία, δηλαδή να πείσει την κοινωνία ότι εξέγερση = παραλογισμός και παραφροσύνη και ότι η λογική είναι το αντίθετο της εξέγερσης. Αλλά πώς να το κάνει όταν η κατάσταση ξεφεύγει από τον έλεγχο, όταν όλο και περισσότερα μέλη της κοινωνίας λογικεύονται και ξεσηκώνονται; Ο μόνος τρόπος είναι να προλάβει τις εξελίξεις σκηνοθετώντας η ίδια το επόμενο στάδιο της εξέγερσης για να την ελέγξει και υπονομεύσει από μέσα. Και αυτή η σκηνοθεσία δε μπορεί παρά να είναι σύμφωνη με τη δική της, εξουσιαστική αντίληψη.
Αυτό θα γίνει με το να ενθαρρύνει ποικιλότροπα, να υποθάλψει, και όταν δυσκολεύουν τα πράγματα, ακόμη και να σχεδιάσει και εκτελέσει μέσω μυστικών οργάνων της και κατευθυνόμενων εν αγνοία τους ανόητων, πράξεις και ενέργειες που χαρακτηρίζονται από παραφροσύνη και παραλογισμό. Στη συνέχεια, αυτές τις πράξεις θα τις υπερπροβάλλει στα μέσα μαζικής σύγχυσης, ως δήθεν οργανικό κομμάτι του κινήματος, ως “κλιμάκωση της εξέγερσης”, επισκιάζοντας την αληθινή εξέγερση που εξελίσσεται. Σκοπός είναι να πείσει τους καταπιεσμένους ότι αν δεν ήταν τα πρώτα στάδια του αγώνα παράλογα, η συνέχισή του όμως είναι, ότι αν δεν έχουν γίνει ακόμη παράφρονες, οπωσδήποτε θα γίνουν στη συνέχεια. Αν δε μπορεί να πείσει ότι η εξέγερση γενικά ισοδυναμεί με παραφροσύνη, ελπίζει τουλάχιστον να “αποδείξει” ότι καταλήγει αναγκαστικά σε αυτή.
Το σχέδιο πετυχαίνει όταν κάποιοι αποδέχονται το ρόλο του παράφρονα εξεγερμένου για να γίνουν, εν αγνοία τους, οι επόμενοι ανόητοι που θα χρησιμοποιηθούν σε ανάλογες περιπτώσεις στο μέλλον, κάποιοι άλλοι, υπαναχωρούν και συμβιβάζονται με μια μετριασμένη αγωνιστική εθιμοτυπία που μπορεί να γίνει ανεκτή και μάλιστα να προσφέρει άλλοθι δημοκρατικότητας και τέλος, οι περισσότεροι απλά απογοητεύονται ή φοβούνται και γυρίζουν σπίτια τους. Αλλά όχι για πολύ. Η Ανάγκη καθιστά φανερό τον παραλογισμό της απόσυρσης. Οι δρόμοι αργά ή γρήγορα ξαναγεμίζουν. Κάθε νέα κορύφωση του αγώνα ξεσκεπάζει το εξουσιαστικό ψέμμα: οι άνθρωποι μπορούν να παλέψουν για να αποτινάξουν τα δεσμά της κυριαρχίας και εκμετάλλευσης και να ζήσουν μαζί χωρίς να τρελλαθούν. Άρα, τα δείγματα παραφροσύνης που συνοδεύουν ή ακολουθούν τις εξεγέρσεις, δεν είναι όπως τα παρουσιάζουν, δεν είναι αυτό που φαίνονται, είναι κάτι το ξένο προς τον αγώνα.
Λογική εναντίον παραλογισμού, ενότητα και αλληλεγγύη των καταπιεσμένων και εκμεταλλευμένων εναντίον κομπάζουσας σεχταριστικής ανοησίας, παραφροσύνης, (κ)αφροσύνης και αλληλο-εξόντωσης – να το κριτήριο για να διακρίνουμε όσα μυρίζουν άρωμα εξέγερσης και αντιεξουσίας από όλα εκείνα που βρωμάνε εξουσία, κρατισμό ή ακόμη και προβοκάτσια.
•Οι τρεις νεκροί υπάλληλοι της Μαρφίν είναι (ήταν) δικοί μας, άνθρωποι του κόσμου της εργασίας και το παιδί της εγκύου που δεν έζησε αυτό τον άθλιο κόσμο, ένα δικό μας παιδί.
•Αυτοί που έκαψαν το υποκατάστημα της Μαρφίν είναι ή προβοκάτορες ή αξιοθρήνητοι ηλίθιοι που νομίζουν ότι κάνουν επανάσταση ενώ κάνουν αντεπανάσταση. Ο,τι και να είναι όμως, ανοίγουν το δρόμο σε ένα νέο φασισμό (και μάλιστα, με κοινωνική αποδοχή), δηλαδή στο να γίνει το σημερινό σύστημα φανερά αυτό που είναι ήδη ουσιαστικά.
•Ο Βγενόπουλος, αυτό το κυνικό παχύδερμο που φαίνεται σε βίντεο στο διαδίκτυο να προσέρχεται χαμογελαστός (!) εκεί όπου βρήκαν τραγικό θάνατο οι υπάλληλοί του (ενώ ο ίδιος είναι ακόμη ολοζώντανος για να συνεχίζει να πλουτίζει σε βάρος όλων μας), βαρύνεται τουλάχιστον με εγκληματική αμέλεια αφού το υποκατάστημα που υποχρέωσε να λειτουργεί τέτοια μέρα σε τέτοιο σημείο, στερούνταν στοιχειωδών μέσων πυρασφάλειας και πυρόσβεσης.
•Η κτηνώδης καταστολή της χθεσινής, απειλητικά (για την εξουσία) μαζικής και μαχητικής κινητοποίησης στην Αθήνα και αλλού από μια αστυνομία με εξοπλισμό που θα ζήλευε η χούντα, το ξύλο, τα αέρια, οι τραυματισμοί και συλλήψεις, επιχειρήθηκε να περάσουν σε δεύτερη μοίρα από διάφορους επαγγελματίες της παραπληροφόρησης που διέκοψαν την απεργία ελπίζοντας, μάταια, να καλύψουν με τη φλυαρία τους αυτό που κατάλαβαν στο πετσί τους χιλιάδες διαδηλωτές: ότι σε μια ταξική κοινωνία δεν υπάρχει ένα γενικό συμφέρον αλλά, τελική ανάλυση, δύο αντίθετα συμφέροντα. Και ή το ένα θα υπερισχύσει ή το άλλο.
Ιωάννινα, 6 Μαΐου 2010
Ένας συμπολίτης σας και τίποτε άλλο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου