Οι αθέατες απεργίες

Σε κάθε γενική απεργία έρχεται και επανέρχεται ένα ερώτημα σχετικό με τη στάση που πρέπει να τηρούν οι εργαζόμενοι στη βιομηχανία του Τύπου και των ηλεκτρονικών ΜΜΕ (του ιδιωτικού, του δημόσιου και του δημοτικού τομέα). Οι καλοπροαίρετοι πιστεύουν ότι αν δεν απεργούσαν οι άνθρωποι των ΜΜΕ ο ελληνικός λαός θα παρακολουθούσε σε απευθείας μετάδοση τις απεργιακές συγκεντρώσεις, τα δελτία ειδήσεων των καναλιών (που κατέχουν και το μεγάλο μερίδιο της διαμόρφωσης της "κοινής γνώμης") θα αφιέρωναν εκτεταμένα ρεπορτάζ και πάνελ με θέμα τα αιτήματα των απεργών, και την επόμενη μέρα οι εφημερίδες θα μετέφεραν τον παλμό των κινητοποιήσεων των εργαζομένων, την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο κόσμος της εργασίας, την προοπτική των λαϊκών αγώνων κ.ο.κ.

Μακάρι να 'ταν έτσι τα πράγματα. Στο κοντινό παρελθόν τα σωματεία των εργαζομένων του Τύπου και ΜΜΕ έχουν δοκιμάσει όλες τις δυνατές τακτικές για να αναδείξουν τους αγώνες του κόσμου της εργασίας. Μάλιστα, τα μεγάλα συνδικάτα (ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ) κατά καιρούς προτείνουν τέτοιου είδους τακτικές ώστε οι ηγεσίες τους να βγουν στο προσκήνιο των εξελίξεων, έστω και για μια μέρα, δηλαδή, στο καντράν της τηλεόρασης, μήπως και ακουστεί ο λόγος τους, μήπως και φανεί η (όποια) δυναμική του συνδικαλιστικού κινήματος. Πολλές φορές η ΕΣΗΕΑ και οι συνεργαζόμενες Ενώσεις των ΜΜΕ, είχαν εξαιρέσει από την απεργία έναν ορισμένο αριθμό δημοσιογράφων και τεχνικών, οι οποίοι θα είχαν ως μοναδικό καθήκον την αναμετάδοση των απεργιακών συγκεντρώσεων, να δώσουν φωνή αποκλειστικά στους εργαζόμενους για δυο τρεις ώρες, όσο χρόνο διαρκούν οι κινητοποιήσεις. Στην πράξη το μέτρο αυτό αξιοποιήθηκε από τα κανάλια και τα ραδιόφωνα για να κατασκευάσουν ένα δικό τους πρόγραμμα, κατά κανόνα άσχετο με τις απαιτήσεις των συνδικάτων και εν τέλει να υπονομεύσουν την απεργία στις επιχειρήσεις τους -υποχρεώνοντας πολλές δεκάδες "προσωπικού ασφαλείας" να δουλεύουν ολόκληρο το ωράριο τους σε χίλιες δυο δουλειές των Μέσων.

Αλλά το πιο πρόσφατο παράδειγμα, με τη μεγάλη απεργία και τις διαδηλώσεις της ΑΔΕΔΥ και πολλών εργατικών κέντρων και σωματείων κυρίως του ΠΑΜΕ, της 10ης Φεβρουαρίου, είναι νομίζουμε η καλύτερη απόδειξη για το τί πραγματικά συμβαίνει με τα ελληνικά ΜΜΕ και την "αμερόληπτη" παρουσίαση των απεργιών. Οπως είναι γνωστό, οι δημοσιογράφοι και οι άλλοι κλάδοι εργαζομένων στην ενημέρωση εκείνη την ημέρα δεν απήργησαν. Ωστόσο, κανένα ιδιωτικό κανάλι δεν ασχολήθηκε με την απεργία. Ισως γιατί δεν έγιναν "επεισόδια". Οι "τατιάνες" έδιναν τον τόνο. Στα δελτία ειδήσεων των ενημερωτικών ραδιοσταθμών η απεργία ήταν μια ειδησούλα δευτερολέπτων. Και αν δεν υπήρχε η ΕΡΤ/ΕΡΑ -η οποία λογοδοτεί στο κοινοβούλιο- κανένας από τα εκατομμύρια των καταναλωτών "ενημέρωσης" δεν θα είχε δει ούτε ένα πλάνο από την γενική εκείνη απεργία.

Την επόμενη μέρα (11/2) θα περίμενε κανείς οι εφημερίδες να κρατήσουν διαφορετική στάση. Αμ δε! Με μικρές προφανείς εξαιρέσεις (λ.χ "Αυγή"), το σύνολο των εκδόσεων όχι μόνο δεν είχαν την απεργία σε κάποια γωνιά των πρωτοσέλιδων του, αλλά αντίθετα σχολίαζαν αυτά τα "πράγματα" ως εντελώς αναποτελεσματικά που ταλαιπωρούν τους πολίτες και επιδεινώνουν την οικονομική και τη διεθνή εικόνα της πατρίδας μας.

(Ελευθεροτυπία, 27/2/2010)