Περιμένω περιμένεις περιμένει Περιμένουμε

1 η Μάη 2010.
Πόσοι και πόσοι θα ήθελαν να κατεβούν και να φωνάξουν για τα μέτρα, τα ψέματα και την ανεργία.
Και πράγματι 100,000 κόσμος στην Αθήνα και όχι μόνο τρομάζουν ώς τα κόκαλα το καθεστώς της ελληνικής δημοκρατίας.
Και ενώ ακόμη ο κόσμος συνηδητοποιούσε την δύναμή του ο τρόμος του καθεστώτος μετατρέπεται άμεσα σε προβοκατώρικη επίθεση και φόνο 3 εργαζομένων και ενός αγέννητου παιδιού στην Μαρφίν.
Κατευθείαν σπάζεται η απεργία των ΜΜΕ ώστε να μεταφερθεί το μύνημα του τρόμου και του κατευνασμού ωστε να μήν ακολουθήσουν χειρότερα.
Πράγματι τα θύματα κάποιοι από εμάς σπαράζουν την καρδιά όλων μας και λουφάξαμε στην γωνία μας. Ηταν πρωτομαγιά του 2010 και για το μικρό διάστημα ενός με δύο μηνών που θα ακολουθούσαν τα ΜΜΕ θα μιλούσαν με σεβασμό και κατανόηση προς την κυβέρνηση ,τον λαό που βασανίζεται αδίκως, την αδικία του καπιταλιστικού συστήματος.
Θα έμπαιναν ακόμη στο λεξιλόγιο της καθημερινότητας των μεγαλοδημοσιογράφων λέξεις όπως ψυχραιμία, κατανόηση, υπομονή απευθυνόμενοι πάντα στον λαό...

Και εμείς...
ο λαός...
τρομαγμένος λουφάξαμε για να κάνουμε πάλι λίγο υπομονή και να σκύψουμε το κεφαλι να δούμε πού το πάνε...

1 η Μάη 2011
Ενα χρόνο μετά, τονίζαν σε όλα τα ΜΜΕ πόσο κακά είναι τα συνδικάτα και πόσο αποτυχημένα τα μοντελα κάθε -ισμού και πως πρέπει να βρεθούν ενδιάμεσες και όχι ακρέες λύσεις.
Όμως από τον φόβο τους μήν και στέρεψε η υπομονή μας ,βιαστήκαν να μας υπενθυμήσουν και τον φόνο των δικών μας ανθρώπων εργαζομένων στην Μαρφίν.
...Αλλά εμείς δέν είχαμε ξεχάσει ούτως ή άλλως.

Προσθέσαν λίγα κλισέ όπως ότι συνελλήφθησαν ύποπτοι στα κακα εξάρχεια...

Τονίσαν την ισχύ τους όπως ότι υπαρχουν από κάμερες τα πρόσωπα όλων (και φυσικά όσων είχαν πάρει μέρος στις απαιργείες) στα αρχεία και αναλύονται οι εικόνες...

Και φυσικά θριαμβολόγησαν κατόπιν... απεργίας για την μικρή συμμετοχή.

...Αλλά εμείς δέ τρομάξαμε γιατί απλά ακόμα πενθούμε και δέ ξεχάσαμε τίποτα.

Δέ κλέμε γιατί στερέψαν τα δάκρυα
Δέ φωνάζουμε γιατί ξέρουμε πως πιά δέν ακούτε
Δέ σπάμε γιατί δέν αφήνετε πιά έργα αλλα στάχτες...
Δέ ξεχάσαμε τα ψέματα που μας είπατε κοιτώντας μας στ μάτια
Και επειδή ακόμη δε τρώμε τις σάρκες μας δε σταματήσαμε να πεινάμε
Η ανεργία και η φτώχια που μας φέρνετε θα μας ατσαλώσει περισσότερο από ποτέ.


Αλλά ακόμη περιμένουμε την ώρα και τη στιγμή που θα ξαναρθεί